Legenda
Z Legend zebranych przez nauczycielkę ze szkoły w Rozbitym Kamieniu Janinę Pawłowską (okres międzywojenny):
Dawniej w całej okolicy, gdzie znajduje się obecnie Kosierady i wsie sąsiednie, były olbrzymie bory zamieszkałe przez dziką zwierzynę. Najwięcej było dzikich kóz.
Pewien podróżny kupiec, jadąc z towarem, zabłądził w tym borze i na noc rozłożył sobie obóz pod starym drzewem na dużej polanie leśnej. W nocy zbudził go ruch panujący na polanie. Ostrożnie wyjrzał spod nakrycia i ujrzał mnóstwo kóz, które odbywały jakiś kozi wiec. Podróżny przyglądał się zdziwiony, że w tak olbrzymiej ilości zebranych zwierząt panuje porządek i jakby “prawo zwierzęce”. Obudziwszy się rano, nie mógł sobie zdać sprawy, czy zjawisko nocne było snem, czy rzeczywistością.
Rozejrzawszy się dookoła zauważył, że na skraju polany w gąszczu krzewów stoi jakieś domostwo. Było stare i opuszczone. Podróżny zamieszkał w nim i wkrótce bardzo się przywiązał do tej okolicy. Każdej nocy mógł teraz oglądać kozi sejm. Poznając okolicę natrafił na osadę pszczelarzy. Z czasem zamieszkał z nimi, a że osada była bezimienna nazwał ją „Kozie Rady”. Nauczył osadników trzebienia lasów i uprawy roli. W kilkanaście lat później odbywało się w tych lasach polowanie. Książę, właściciel tych borów, natrafił na dobrze już zagospodarowaną osadę. Docenił trud i gospodarność ludzi i nadał im ziemię uprawianą przez nich na własność. Nadał im też herb szlachecki oraz prawo używania nazwiska pochodzącego od nazwy osady – „Kozieradzcy”. Z czasem, w potocznej mowie, nazwisko przybrało brzmienie „Kosieradzki”, a nazwa miejscowości zamieniła się na Kosierady.
Historia
Fragmenty z książki Zbigniewa Wąsowskiego „Monografia parafii Rozbity Kamień na Podlasiu”, rodz. 2.12. „Wywody i nagana szlachectwa Kosieradzkiego”
W 1666 r. Kazimierz Borychowski, syn Andrzeja poddał w wątpliwość szlachectwo Jana Kazimierza Kosieradzkiego w sądzie lubelskim. Wywód szlachectwa Kosieradzkiego miał miejsce rok później na sejmiku szlachty ziemi drohickiej, a w 1670 r. Jan Kazimierz Kosieradzki dostarczył dokumenty i dołączono je do akt Trybunału Koronnego w Lublinie i ksiąg grodzkich drohickich. Jan Kazimierz Kosieradzki herbu Pomian załączył drzewo genealogiczne. Wywód rozpoczyna Jan Kosieradzki (XV/XVIw.), jego synowie w 1530 r. dzielili się dobrami Kosierady, a kończy się na osobie naganionego w szlachectwie Jana Kazimierza Kosieradzkiego (2 poł. XVII w.), syna Pawła Kosieradzkiego i Zofii z Kryńskich, dziedzica na częściach wsi Kosierady, Korabie i Urbanki.
Przybyli z ziemi dobrzyńskiej
Przykłady z dokumentów: Podatek króla Stefana Batorego zwany też łanowym z 1580 r.: Kozieradi Korabie (Korabie): Szlachetny Szczęsny syn Maciejów z cześnikami swemi z Kozierad, Korabiów dali z włók ziemskich 10 po groszy 15.
Najstarsze wzmianki o przedstawicielach rodu Kosieradzkich z Kosierad na Podlasiu jest wywód szlachectwa z 1425 r. Sąd ziemski dobrzyński na Mazowszu stwierdził na podstawie świadectwa krewnych stamtąd pochodzących m.in. szlachectwo Wojciecha i Pawła z Kosierad pod Sokołowem, jak też Stanisława z Księżopola. Przy okazji podaje się w dokumencie ich pierwotny klejnot rodowy, którym był herb Lubicz.
Nieco młodsze są inne informacje pochodzące głównie z ksiąg sądowych, ziemskich, drohickich z lat 1468 – 1482. Odnajdujemy tam z kolei wzmianki o następnych dziedzicach z Kosierad tj. Leonardzie Kosieradzkim, który procesował się w 1468 r. z Wojciechem Kowieskim z Kowies. Oprócz niego figurują tam jeszcze Jan, Bartłomiej, Stanisław, Wojciech, Mikołaj zwany Piskułą Abraham, Wszołek i Anna Kosieradzcy na Kosieradach. Przy Annie zapisano przydomek „Korabiowa”, co pozwala na stwierdzenie, że już wtedy mogła istnieć odrębna wieś Kosierady Korabie, jak też herb części rodu tzw. Korab. Zresztą u Kosieradzkich heraldycy i genealogowie odnotowali na przestrzeni stuleci posługiwanie się przez nich jeszcze innymi klejnotami szlacheckimi. Oprócz wyżej wymienionych Lubicza i Korabu wystąpił bowiem jeszcze Pomian i Korczak.